تجربیات ساده ی من

معمولا در ایران تسلط بر زبان خصلت افرادی است که در حیطه‌ی علوم انسانی فعالیت می کنند. کسانی که زبان بخشی از محتوای کارشان است مانند فیلسوف، مترجم، نویسنده، ارتباط مستقیم با زبان دارد. این دسته زبان‌شان را به مرور می سازند یا به عبارت دیگر بر زبان تسلط دارند و هر یک سبک خاص خود را در زبان ایجاد می‌کنند. آن‌ها می‌توانند پیچش های زبانی به متن بدهند و متنی با کیفیت تولید کنند. ولی این مسئله در مورد قشرهای دیگر صادق نیست چرا که رابطه با متن و کتاب در میان اقشار دیگر بسیار ضعیف است. به طور کلی کسانی که کارشان جدا از علوم انسانی است معمولا با متن رابطه‌ی خاصی ندارند. برای همین هم شبکه های اجتماعی استوار بر عکس و ویدئو هستند چون باید میل عامه را پاسخ گویند. خیلی ساده اگر یک کتاب مهندسی را که اخیر به فارسی نوشته شده است تورق کنید یا گشتی در سایت‌ها و وبلاگ‌هایی که در مورد رایانه و برنامه نویسی است، بزنید متوجه سطح نازل زبان نوشتاری این گروه می‌شوید. منظور از سطح زبانی استفاده کردن از کلمات ثقیل نیست بلکه رسا بودن یک متن، رابطه ای که با خواننده ایجاد می کند و به کار گیری از امکانات زبانی

تاملات زیباشناختی قسمت چهارم میثم سامان پور اشاره: قسمت قبل به این پرداختیم که چطور رویا و اثر هنری هر کدام از تکنیک‌های جابجایی و فشرده‌سازی برای ساخت تصاویر رویا و هنر استفاده می‌کنند. در این شماره نشان خواهیم داد که چطور رویا و اثر هنری هر دو نفی و نقد آن بستری اند که در دل آن تولید شده اند. چطور اثر هنری فی‌ذاته در برابر نظام سیاسی امروزه می‌ایستند و چطور رویا همین کار را با دستگاه روانی فرد انجام می‌دهد. آیا می‌توان نقطه‌ای را متصور شد که در آن هنر و رویا برحسب انتقادی بودن در برابر بستری که از آن آمده اند، تلاقی کنند و هم‌پوشانی داشته باشند. برای این منظور باید کارکرد هنر در جامعه‌ای که از آن آمده است، و کارکرد رویا در سیستم پیچیده‌ی روانی فرد را بررسی کرد. در بخش‌های قبل‌تر در مورد انتقای بودن اثر هنری خودآیین در جامعه سرمایه‌دارانه صبحت شد. به طور خلاصه می‌توان گفت در جامعه‌ای که تمام روابط اجتماعی و ارزش فی‌ذاته بر مبنای مبادله صورت می‌گیرد، اثر هنری تنها کالایی است که از این منطق سرپیچی می‌کند و تبدیل به یک کالای مطلق می‌شود، برای همین هم می‌تواند در برابر نظامی