تجربیات ساده ی من

وینیکات بی شک مهمترین روانکاو در حیطه ی کودکان است. او در طول دوران زندگی خود نزیک به 20 هزار بیمار کودک داشت. او تمام انرژی اش را روی شناخت کودک گذاشت و سعی می کرد تا دانش عمومی جامعه را نسبت به روان کودک بالا ببرد مثلا حدود 600 جلسه در بی بی سی برای مردم صحبت کرد. من بسیار با این صحنه مواجه شدم که وقتی کودک گریه می کند پدر و مادر به سراغ بچه می روند تا آرامش کنند. یا پدر و مادر های که سعی می کنند بچه حرف گوش کن تربیت کنند. و یا بعضی دیگر که به خاطر مشغله های کاری از بچه ها غافل می شوند و کودک را از صبح تا شب به یک مهد کودک می فرستند. در فرهنگ ایرانی انگار تنها راه واکنش به گریه ی بچه آرام کردن آن است. وینیکات معتقده که "وقتی یک بچه با خشم گریه می کند ... اگر آدم های دور و بر او آرام باشند و احساس بدی پیدا نکنند این تجربه به میزان قابل توجهی توانایی بچه را برای درک این مسئله که هرآنچه که فکر می کند درست است الزاما واقعی نیست، بالا می برد". دوم این که والدین همیشه از این که بچه هایشان از قوانین آنها تبعیت کنند، خوشحال می شوند یا به عبارتی والدین از داشتن بچه خوب خرسند م

یعنی از نمونه های جالبی که نشان می دهد در جهان امروز رسانه های چطور می توانند یک پروژه تخیلی یک گروه ورشکسته را بدل به یک مسئله کاملا باورپذیر کنند. مارس وان (مریخ یک) پروژه ای است که در آن ادعا شد قرار است یک تعداد آدم به مریخ سفر یک طرفه داشته باشند و اصلا برگشتی هم در کار نیست. این گروه ابتدا تبلیغاتی به راه انداختند که داوطلب بگیرند. و هزاران نفر هم از سراسر دنیا ثبت نام کردند و لیست های نهایی هم درآمد. سوالهای بسیاری وجود داشت که این گروه نتوانستند حتی جوابی به آن بدهند و همیشه با وعده های خیالی سوال ها را جواب می دادند. با چه سفینه ای قرار است به مریخ بروند؟ هنوز هیچ سفینه ای که بتواند چند نفر و تمام تجهیزات لازم را برای سفر به مریخ به همراه خود حمل کند وجود ندارد. بنابراین ابتدا باید سفینه ای ساخته می شد که تقریبا برای یک گروه غیر ممکن است مگر این که کشورهای متعددی در این پروژه دخیل باشند. اگه قرار است چنین هزینه های هنگفتی شود چرا باید به مریخ سفر یک طرفه شود که مدام هزینه های بعدی را به همراه خواهد داشت ؟ چه کسی قرار است هزینه یک سری آدم را هزاران میلیاردها کلیومتر آن